Абдураҳим Пўлатов нима деб вайсамасин
Мен мазкур мақолани ёзишдан олдин, уни ёзиш керакми ёки ёзиш керак эмасми, дея кўп ўйладим. Мақолани сайловолди кампанияси даврида ёзишга бошлаган эдим, бироқ Абдураҳим Пўлатов ўзининг собиқ сафдошлари бирор нарсага қўл уришса (масалан, Ўзбекистон «Бирлик» халқ ҳаракатини тиклаш, ва бошқалар) дарҳол: «Бирлик» партияси менинг номзодимни Ўзбекистон президенти лавозимига қўяётгани учун булар сайловдан олдин мени обрўсизлантирмоқчи бўлишаяпти», дея шовқин солганини кўргач, мен сайлов ўтишини кутишга қарор қилдим. Мана, сайлов ҳам ўтди, А.Пўлатов эса, буюк рус шоири А.Пушкиннинг «Балиқчи ва олтин балиқча ҳақида» деган эртагидаги балиқчи чолнинг кампири каби тешик тоғорага эга бўлиб қолаверди. Бу – заҳархандалик билан кулиш эмас, балки ватандаги мавжуд реалликни кўрсатишдир.
